Znikąd już nie ma ratunku.
Znikąd już nie ma pomocy.
Czarny mnie pociąg uwozi,
W głąb przepaścistej nocy.
Czerwone miasta za oknem.
Jak iskry, na wietrze lecą.
Wołają, wabią - ku sobie,
Oczami sowimi świecą.
Zanurzam się w ciemny tunel.
Czym prędzej, czym prędzej, tak dalej.
Każda sekunda, mnie boli
I każde wspomnienie pali.
Dudni mój krzyk pod kołami.
Dudni, zatacza się, kręci.
Jakże Cię zmiażdżyć i wytracić,
Na zawsze wygubić z pamięci!
Dokąd mam uciec przed Tobą?
W jakiej zatopić się nocy?
Gdy znikąd, nie ma ratunku
I znikąd już nie ma pomocy.
(c) 1983
