Sadźmy, przyjacielu róże! 
Długo jeszcze, długo światu 
Szumieć będą śnieżne burze, 
Sadźmy je przyszłemu latu! 

My wygnańcy stron rodzinnych, 
Może już nie ujrzymy kwiatu, 
A więc sadzimy je dla innych, 
Szczęśliwemu sadźmy światu! 

Jakże los nasz piękny, wzniosły! 
Gdzie idziemy - same głogi; 
gdzieśmy przeszli - róże wzrosły; 
Więc nie schodźmy z naszej drogi! 

Idźmy, szepcemy! Gdy to znuży, 
Świat wiecznego wypocznienia 
Da na milszy kwiat róży 
Łzy wdzięczności i wspomnienia