Najciszej tak jak mógł,
roztańczył się śnieg —
śnieg, co śnieży
na samo dno serc.
Więc prosto z dworu wejdź —
wejdź tu do nas, jest chleb
i obrus, i gwiazda
się skrzy.
Śpiewnik już pełen kolędy,
w nim tyle nut,
i pełen światłości ma pysk
pies i wół.
W tę noc tak radośnie
zaśpiewał dzwon —
a pasterze wtórują w głos,
choć zmarzli na kość.
Gdzieś szopa pełna
blasku i szpar —
a tu pachnie na cały świat
choinka i mak.
W gałęziach w blasku świec
muchomor ze szkła
i anioły tak białe,
aż strach.
Po to, byś nie był sam —
tam, gdzie jesteś, jest chleb
i obrus, i gwiazda
się skrzy.
